Lucknow City (2)

Dag allemaal!

Hoe gaat het daar in Nederland? Wij zijn intussen alweer ruim over de helft van onze journey. Ons bevallingsaantal stijgt nog steeds, we zitten nu ruim aan de 50 bevallingen. Al met al hebben we het hier aardig druk en ook in combinatie met ons afsturen en de opdrachten voor school komen we onze tijd wel door. Maar geen zorgen, we zorgen erg goed voor onszelf ;). Bijna elke dag gaan we namelijk even langs ‘ons’ winkeltje op de hoek om heerlijk koud drinken met iets lekkers te halen. Dit lekkers bevat meestal een overdosis aan koolhydraten, meer specifiek het ingrediënt cacao ;). We hebben echter al wel ontdekt dat ‘dit lekkers’ altijd behoorlijk over de datum is. Maar de smaak wordt er niet minder op. Over ons vetpercentage hoeven we volgens de nonnen echter niet in te zitten. Afgelopen week kwamen namelijk een aantal nonnen langs uit Mau die constateerden dat wij erg mager waren geworden. Zelf hebben wij dit niet opgemerkt ;). De Lucknow nonnen kregen dus impliciet een standje van onze nonnen uit Mau en doen nu nog beter hun best om ons tonnetje rond te krijgen. Eén van de nonnen die met de ‘fut’ is, kookt nu bijna elke avond speciaal voor ons spaghetti, etc. We voelen ons ondertussen wel een beetje bezwaard… Al met al is het een hele ervaring om in deze kloostergemeenschap te verblijven. Het is interessant om te zien hoe deze nonnen leven en hoe hun geloof hun leven zo sterk beïnvloedt. Elke dag staan ze zeer vroeg op, 5:00u begint namelijk de ‘mass’ oftewel kerkdienst. ’s Middags en ’s avonds hebben ze ook nog een keer kerk, deze kerkdienst bestaat vooral uit bidden en zingen. Hiernaast werken ze de hele dag in het ziekenhuis. Alle nonnen hebben hier een vaste taak, de meeste zijn opgeleid als verpleegkundige. Het hele jaar verblijven ze in het klooster, eens per twee jaar gaan ze een week naar hun familie waarvoor ze drie dagen moeten reizen. Zelfs voor de kleinste dingen moet er toestemming gevraagd worden aan het hoofd van de nonnen. Naar onze maatstaven leveren ze dus enorm veel in.

Met de keukenmeiden hier zijn we goede maatjes. Ondanks dat ze bijna geen woord Engels kunnen, hebben we veel schik met ze. Vooral als we moe zijn, ten gevolge van onze nachtelijke bevallingen, worden onze emoties er niet stabieler op, wat betreft het lachen dan ;). Af en toe hebben we dan ook echt de slappe lach met die meiden. En niet alleen met onze kokkinnen, ook hebben we veel schik met het personeel op de verloskamers. Zo hebben we zaterdag op zondagnacht ook zo gigantisch hard gelachen. We werden namelijk te middernacht opgeroepen voor een bevalling. Dus wij ons snel in onze witte pakjes gehesen, gezicht gewassen en ons met spoed naar de verloskamers gesneld. Tijdens onze ‘run’ zagen we een stukje verderop bij het laboratorium twee bewakers staan. Toen ze ons, twee voorbij vliegende witte schimmen, zagen schreeuwden ze een of andere oerkreet dat we moesten stoppen. Uiteraard wilden we wel luisteren, maar toch vonden we onze barende vrouw in nood belangrijker, dus zetten we onze ‘run’ voort. Een paar seconden nadat wij op de verloskamers gearriveerd waren, kwamen de wachters de verloskamers binnenstormen met stok en al in de hand. Jaja, de non van dienst had heel wat uit te leggen… Dit verliep echter niet heel vlot aangezien ze niet bijkwam van het lachen. Uiteindelijk is het ons dan toch gelukt om de wachters de stuipen op het lijf te jagen ;).

Naast onze werktijden, in onze vrije tijd gaan we vaak met onze collega’s op stap. Zo hebben we afgelopen week heerlijk geshopt met Ranjeeta, één van de verloskundigen. Na een poging om in Hindi wat inkopen te doen, gaf Ranjeeta helaas aan: “Please don’t talk your horrible hindi, ok? You make them laughing”. Ons Hindi is dus blijkbaar toch niet zo goed als dat wij dachten ;). Tijdens onze aanwezigheid op straat wordt de verkeerssituatie er ook niet veiliger op. De voorbijgangers die ons detecteren vergeten namelijk de rest van het verkeer in de gaten te houden. We zijn hier dus letterlijk het ‘witte gevaar’. Tijdens onze uitjes zien we vaak dat mensen snel hun mobieltje tevoorschijn halen en een foto schieten om vervolgens stoer aan hun familie te vertellen dat ze blanke vrienden hebben. Naast het shoppen zijn we de afgelopen week ook langs geweest bij een paar andere ‘verloskamermeiden’. Vanuit heel India werken hier verpleegkundigen, jonge meiden, met als gevolg dat ze ver weg van hun familie hun kost verdienen. Ze verblijven hier in verschillende ‘hostels’ met minimaal 4 meiden op één kamer. Hun leven bestaat dus vooral uit werken en slapen en van privacy is niet echt sprake. Dat ze zo hard werken heeft als reden dat ze hun bruidschat bij elkaar moeten verdienen, willen ze ooit kunnen trouwen. Hier in India is het namelijk de gewoonte dat de familie van de bruid een enorme bruidschat aan de familie van de bruidegom betaald. Deze bruidschat is afhankelijk van wat de familie van de bruidegom eist. 100.000 roepie is hierbij geen uitzondering, dit is omgerekend ongeveer 17.000 euro. Zelf auto’s, die hier absoluut niet goedkoop zijn, kunnen als bruidschat dienen. En als je dan weet dat de verpleegkundigen met een fulltime baan maar 5000 roepies per maand verdienen, zit er niks anders op dan hard te werken. Om een bruiloft en de bruidschat te kunnen betalen, zit er niks anders op dan een lening af te sluiten. Families steken zich dan ook diep in de schulden en moeten hun hele leven lang werken om dit af te kunnen betalen. Dit is dan ook een verklaring voor het feit dat alle vrouwen heel graag en jongetje willen. Na de bevalling vragen ze gelijk: ‘Kja wha?’ (wat is het). Na de geboorte wordt altijd het geslacht van het kindje aan de moeder getoond. Hierbij moet de moeder zelf aangeven of het een lardieka (jongen) of een lardiekie (meisje) is. Als het een jongetje is zijn ze helemaal gelukkig. Als daarentegen blijkt dat het een meisje is, reageert de moeder nauwelijks en weigert ze vaak te zeggen dat het een meisje is. Erg om te zien, maar wel heel begrijpelijk. Heel de toekomst van het ouderpaar wordt namelijk hierdoor bepaald. Als hun zoon namelijk trouwt blijft hij bij zijn ouders wonen en trekt het meisje bij hun in. De ouders zijn zodoende verzekerd van een goede zorg, aangezien verwacht wordt dat deze vrouw voor hun zorgt. Als je een meisje krijgt, moet je als ouders je dochter dus ‘afstaan’ aan een andere familie en daarbij ook nog eens hard werken voor de bruidschat. Huwelijkskandidaten worden, in de meeste gevallen, daarnaast ook nog eens door de ouders geselecteerd. Wat dat betreft hebben wij het goed voor elkaar in Nederland ;).

Ondertussen hebben we na het afgelopen bezoekje van onze monkey’s meer ervaring met hun opgedaan. Tegenwoordig worden onze ‘relax uurtjes’ op het terras helaas verstoord door het bezoek van de apenfamilie. We zijn er ondertussen achter dat dit niet zulke lieftallige beestjes zijn zoals in apenheul, sterker nog, het gezegde ‘brutale aap’ komt hier zeker wel tot zijn recht. Boodschappen doen met een volle tas in je hand, druiven eten op straat, is allemaal niet veilig als deze bandres (apen) in de buurt zijn. Door alle fabelachtige stories die hier in het klooster rondgaan over deze ‘wezens’ worden we er ook niet heldhaftiger op. Het schijnt dat ze goed kunnen bijten en zo heel schoon zijn ze ook niet, dus als je gebeten wordt ben je de sjaak. We hebben al herhaalde malen van de nonnen aangehoord dat we ver uit hun buurt moeten blijven, en als ze dan in de buurt komen moeten we zeer beleefd ‘namaste’ (goedendag) zeggen. Dit aangezien eens een non op de fiets een aap achter haar aan kreeg waarbij de namaste groet uitkomst gaf.

Al met al vermaken we ons hier goed. We zijn hier alleen ondertussen wel een beetje 'wereldvreemd' aan het worden, aangezien wij van alle nieuws verstoken zijn. Dus als jullie nog interessant nieuws hebben...? ;) We balen er ook wel een beetje van dat we de overheerlijke paaseitjes gemist hebben. Ook zijn we hier niet echt in de Koninginnedag sferen. Om toch een beetje in de stemming te komen, zullen we morgen op het terras onder het genot van een colaatje ‘het Wilhelmus’ zingen ;).

De groeten daar en liefs van ons!

Ps. We hebben genoten van jullie reacties! Echt leuk...
Pss. De internetverbinding is hier momenteel niet zo goed, foto's volgen later!