Next story
Door: GeriekeWoutera
Blijf op de hoogte en volg Gerieke en Woutéra
18 Maart 2011 | India, New Delhi
Hoi allemaal!
Ondertussen zijn we ruim twee weken in India. Het lijkt alsof we hier al veel langer zijn. We hebben ondertussen dan ook heel wat te schrijven. Eerst even wat over ons verblijf in Mau. Onze kamer is in een gebouw met zo’n 240 meiden, verpleegkundigen van het ziekenhuis. Dit gebouw staat op een ‘compound’ waar ook het ziekenhuis, het huis van de nonnen (sisters) en het huis van de Fathers (priesters) en de huizen van de dokters staan. Onze kamer bevalt prima. Af en toe hebben we geen water en stroom, een warme douche zit er voor ons ook niet in. Maar dat is niet zo’n probleem aangezien het hier heerlijk warm is :). De compound wordt goed bewaakt. Zeker nu er twee van zulke pareltjes aanwezig zijn :). Ja ja, onze verbeelding stijgt ten top hier met al die aandacht, starende blikken, etc. Maar goed, nog even over die bewakers. Elke nacht horen we rond een bepaalde tijd een indringend geluid, afkomstig van hun fluitje. Ze fluiten zo hard dat we het idee hebben dat ze een beetje bang zijn in het donker. We zitten er serieus over te denken om hun een poets te bakken en de stuipen op het lijf te jagen. Indien jullie nog goede ideeën hebben, welkom :). Tot nu toe hebben we nog maar enkel dagdiensten gedraaid. Een dagdienst begint 7:30u tot 16:30u. Tussendoor hebben we een uur pauze, voor een heerlijk middagdutje :), die wij wel nodig hebben met deze nachtelijke stoorzenders.
Maar even wat meer over die sisters (nonnen). We hebben hier zo enorm veel schik met de sisters, onnoemelijk :). Hier volgen een paar stories. Afgelopen week kwam Father Dennis, oftewel ongehuwde priester, op de zondag hier de dienst doen in de kerk. De zusters zaten te bekokstoven dat wij maar met hem mee moesten naar zijn compound, waar we al eerder geweest zijn (dovenschool). Father Dennis glom van oor tot oor en wilde ons serieus ontvoeren op zijn motor. De zuster deden er nog een schepje bovenop en kwamen met de voorwaarde dat wij dat wel gesluierd en al mee moester. Anders zou het praatje rondgaan dat Father Dennis serieus trouwplannen zou hebben. But after all ging de date niet door.
Een andere story about ‘schik met de sisters’ is dat we afgelopen week een entertainment avondje hebben verzorgd in de vorm van een songavond. Die middag hadden we namelijk de té rustige verlosafdeling opgevrolijkt met het teachen van vrolijke songs aan de verpleegkundigen. Zoals ‘I like the flowers’, ‘In de maneschijn’, ‘Vader Jacob’. De hoofdzuster kwam hiervoor op een drafje aangelopen en fronste haar wenkbrauwen… Waardoor wij aan ons succesvolle optreden begonnen te twijfelen. Maar stiekem heeft ze er gewoon dik van zitten genieten, op haar verzoek mochten we namelijk het optreden ’s avonds nog een keer herhalen voor 20 nonnen. Dus wij met z’n twee de nonnen aangezwengeld. Geen gezicht al die nonnen op een rijtje met een overmaat aan valse noten :). Maar goed onze lachspieren blijven hierdoor wel in topvorm. Soms snappen we de helft niet van hun gebrekkige Engels (of misschien ligt het wel aan ons niet al te optimale Engels), maar dan moeten ze keihard lachen. Dus wij gieren en brullen in koor mee, ondertussen zeggen we tegen elkaar in onze o zo geliefde Nederlandse taal: ‘ik snap er niks van, jij ’?
By the way, we hebben hier ook schattige huisdiertjes zoals hagedissen, spinnen, en muggen in overvloed. Ze hebben hier ook een heuse voorliefde voor konijnen, vormgeven in een overcrowded konijnenhok, een allegaartje a la 80 rabbits. Dr. Jude voert ze elke morgen met alle liefde.
Hier eventjes ter introductie Dr. Jude. Dr. Jude,ongeveer de helft kleiner dan ons, is een vrouw van 70 jaar die zichzelf nog stug 69 noemt. Ze is dé gynaecoloog van het ziekenhuis, echt een kundige vrouw en werkt nog keihard, opereren en alles kan ze nog als de beste. Wat een beetje haar ‘gebrek’ is, is dat ze alle dingen die ze tegen ons zegt ongeveer drie keer herhaalt. Dat is echt niet goed voor je zenuwen. Dit verbloemen we door snel een kopje water te halen. Zo hebben we ook sister Candida, de hoofdzuster van de verloskamers. Meer hierover in de volgende aflevering.
De eetgewoonten zijn hier ook niet helemaal volgens de wet van etiquette. Luid smakkend, pratend met volle mond en af en toe een boer verorberen ze hier hun maaltijd. De complete mond en maaginhoud wordt zo ongeveer geshowd. Ondertussen zijn we hier echter best wel van gecharmeerd en eten we met onze handen. We zijn op het grandioze idee gekomen om dit ook te introduceren in ons vaderlandje :). Een van de specialiteiten van de sisters is dat ze in topsnelheid kunnen eten. Een van de andere specialiteiten is dat ze met heel weinig slaap kunnen. De zuster doen hier met 5 of 6 uur slaap. Hun ogen worden dan ook een maatje groter als wij aangeven dat we minimaal 8 uur slaap nodig hebben.
Ondertussen is het respect voor onze oma’s gegroeid. Wat zal dat een geploeter geweest zijn vroeger om alles met de hand te wassen. Wij zijn namelijk ook onze wasserette begonnen. Een borstel, zeep, vieze kleren en boenen maar! Onze ‘witte’ uniformen zijn voor ons gratis fitnessbeurtjes.
Nu nog een paar dingen over het werk zelf. Vorige week maandag zijn we dus voor het eerst gestart. Het gaat er hier wel heel anders aan toe als in Nederland. We zijn in ieder geval tot de conclusie gekomen dat we hier voor geen goud zouden willen bevallen. Een bevalling hier is absoluut niet te vergelijken met een bevalling een Nederland. Medisch gezien krijgen ze hier wel veel betere zorg als wanneer ze thuis bevallen, maar begeleiding: no way! De zorg is hier over gemedicaliseerd. Ze hebben geen geduld om een bevalling natuurlijk te laten verlopen. Het zetten van een episiotomie (knip) gebeurd hier routinematig en er wordt weinig verdovingsmedicatie gebruikt. De vrouwen lijden hier dus in verhouding heel wat meer pijn, en dat vaak onnodig. Het kind wordt hier na de geboorte niet op de buik gelegd, het wordt in een bak gelegd en vervolgens ziet de moeder haar kind pas na een paar uur. Omdat de vrouwen hier prenataal niet opgevolgd worden, zien we hier ook veel meer pathologie, wat resulteert in een hoger sterftecijfer van zowel moeder als kind. Het is soms frustrerend om onder andere deze dingen aan te zien zonder dat je er veel aan kunt veranderden. De taalbarrière is ook niet heel bevorderlijk hiervoor. We hebben ondertussen al wel wat Hindi woordjes geleerd, zodat we wel een beetje kunnen communiceren met de vrouw. Ze kennen hier absoluut geen wegwerpcultuur. Hier kunnen we in Nederland nog wat van leren! Handschoenen worden o.a. allemaal hergebruikt. Na gebruik moeten we eerst de handschoenen wassen, deze worden verzameld in een emmer, gesteriliseerd, gepoederd en dan weer gebruikt.
Tot nu toe hebben we een aantal bevallingen gedaan maar vooral ook veel bevallingen geassisteerd. We leren hier erg veel. Alleen blijkt dat we hier in de ‘verkeerde’ periode zijn. Het is namelijk voor dit ziekenhuis nu een erg rustige periode qua bevallingen en daarnaast zijn er ook nog zo’n 20 Indiase studenten die in twee weken 15 bevallingen gedaan moeten hebben. Het is dus ‘vechten’ om de bevallingen, dus wel balen! We hebben nu gelukkig een oplossing. 25 maart hopen we te vertrekken naar een ziekenhuis in Lucknow, de hoofdstad van Uttar Pradesh. Dit is een groot ziekenhuis met veel bevallingen en geen studenten, dus dat gaat helemaal goed komen! We vinden het alleen wel erg jammer om al deze lieve nonnen, verpleegkundigen en studenten te verlaten.
Ondertussen proberen we ook nog wat voor school te doen zoals het schrijven van onze scriptie en dagreflecties. Kortom we hoeven ons niet te vervelen en vermaken ons hier prima!
Liefs ons
Ps. Bedankt voor jullie reacties, leuk!
Ondertussen zijn we ruim twee weken in India. Het lijkt alsof we hier al veel langer zijn. We hebben ondertussen dan ook heel wat te schrijven. Eerst even wat over ons verblijf in Mau. Onze kamer is in een gebouw met zo’n 240 meiden, verpleegkundigen van het ziekenhuis. Dit gebouw staat op een ‘compound’ waar ook het ziekenhuis, het huis van de nonnen (sisters) en het huis van de Fathers (priesters) en de huizen van de dokters staan. Onze kamer bevalt prima. Af en toe hebben we geen water en stroom, een warme douche zit er voor ons ook niet in. Maar dat is niet zo’n probleem aangezien het hier heerlijk warm is :). De compound wordt goed bewaakt. Zeker nu er twee van zulke pareltjes aanwezig zijn :). Ja ja, onze verbeelding stijgt ten top hier met al die aandacht, starende blikken, etc. Maar goed, nog even over die bewakers. Elke nacht horen we rond een bepaalde tijd een indringend geluid, afkomstig van hun fluitje. Ze fluiten zo hard dat we het idee hebben dat ze een beetje bang zijn in het donker. We zitten er serieus over te denken om hun een poets te bakken en de stuipen op het lijf te jagen. Indien jullie nog goede ideeën hebben, welkom :). Tot nu toe hebben we nog maar enkel dagdiensten gedraaid. Een dagdienst begint 7:30u tot 16:30u. Tussendoor hebben we een uur pauze, voor een heerlijk middagdutje :), die wij wel nodig hebben met deze nachtelijke stoorzenders.
Maar even wat meer over die sisters (nonnen). We hebben hier zo enorm veel schik met de sisters, onnoemelijk :). Hier volgen een paar stories. Afgelopen week kwam Father Dennis, oftewel ongehuwde priester, op de zondag hier de dienst doen in de kerk. De zusters zaten te bekokstoven dat wij maar met hem mee moesten naar zijn compound, waar we al eerder geweest zijn (dovenschool). Father Dennis glom van oor tot oor en wilde ons serieus ontvoeren op zijn motor. De zuster deden er nog een schepje bovenop en kwamen met de voorwaarde dat wij dat wel gesluierd en al mee moester. Anders zou het praatje rondgaan dat Father Dennis serieus trouwplannen zou hebben. But after all ging de date niet door.
Een andere story about ‘schik met de sisters’ is dat we afgelopen week een entertainment avondje hebben verzorgd in de vorm van een songavond. Die middag hadden we namelijk de té rustige verlosafdeling opgevrolijkt met het teachen van vrolijke songs aan de verpleegkundigen. Zoals ‘I like the flowers’, ‘In de maneschijn’, ‘Vader Jacob’. De hoofdzuster kwam hiervoor op een drafje aangelopen en fronste haar wenkbrauwen… Waardoor wij aan ons succesvolle optreden begonnen te twijfelen. Maar stiekem heeft ze er gewoon dik van zitten genieten, op haar verzoek mochten we namelijk het optreden ’s avonds nog een keer herhalen voor 20 nonnen. Dus wij met z’n twee de nonnen aangezwengeld. Geen gezicht al die nonnen op een rijtje met een overmaat aan valse noten :). Maar goed onze lachspieren blijven hierdoor wel in topvorm. Soms snappen we de helft niet van hun gebrekkige Engels (of misschien ligt het wel aan ons niet al te optimale Engels), maar dan moeten ze keihard lachen. Dus wij gieren en brullen in koor mee, ondertussen zeggen we tegen elkaar in onze o zo geliefde Nederlandse taal: ‘ik snap er niks van, jij ’?
By the way, we hebben hier ook schattige huisdiertjes zoals hagedissen, spinnen, en muggen in overvloed. Ze hebben hier ook een heuse voorliefde voor konijnen, vormgeven in een overcrowded konijnenhok, een allegaartje a la 80 rabbits. Dr. Jude voert ze elke morgen met alle liefde.
Hier eventjes ter introductie Dr. Jude. Dr. Jude,ongeveer de helft kleiner dan ons, is een vrouw van 70 jaar die zichzelf nog stug 69 noemt. Ze is dé gynaecoloog van het ziekenhuis, echt een kundige vrouw en werkt nog keihard, opereren en alles kan ze nog als de beste. Wat een beetje haar ‘gebrek’ is, is dat ze alle dingen die ze tegen ons zegt ongeveer drie keer herhaalt. Dat is echt niet goed voor je zenuwen. Dit verbloemen we door snel een kopje water te halen. Zo hebben we ook sister Candida, de hoofdzuster van de verloskamers. Meer hierover in de volgende aflevering.
De eetgewoonten zijn hier ook niet helemaal volgens de wet van etiquette. Luid smakkend, pratend met volle mond en af en toe een boer verorberen ze hier hun maaltijd. De complete mond en maaginhoud wordt zo ongeveer geshowd. Ondertussen zijn we hier echter best wel van gecharmeerd en eten we met onze handen. We zijn op het grandioze idee gekomen om dit ook te introduceren in ons vaderlandje :). Een van de specialiteiten van de sisters is dat ze in topsnelheid kunnen eten. Een van de andere specialiteiten is dat ze met heel weinig slaap kunnen. De zuster doen hier met 5 of 6 uur slaap. Hun ogen worden dan ook een maatje groter als wij aangeven dat we minimaal 8 uur slaap nodig hebben.
Ondertussen is het respect voor onze oma’s gegroeid. Wat zal dat een geploeter geweest zijn vroeger om alles met de hand te wassen. Wij zijn namelijk ook onze wasserette begonnen. Een borstel, zeep, vieze kleren en boenen maar! Onze ‘witte’ uniformen zijn voor ons gratis fitnessbeurtjes.
Nu nog een paar dingen over het werk zelf. Vorige week maandag zijn we dus voor het eerst gestart. Het gaat er hier wel heel anders aan toe als in Nederland. We zijn in ieder geval tot de conclusie gekomen dat we hier voor geen goud zouden willen bevallen. Een bevalling hier is absoluut niet te vergelijken met een bevalling een Nederland. Medisch gezien krijgen ze hier wel veel betere zorg als wanneer ze thuis bevallen, maar begeleiding: no way! De zorg is hier over gemedicaliseerd. Ze hebben geen geduld om een bevalling natuurlijk te laten verlopen. Het zetten van een episiotomie (knip) gebeurd hier routinematig en er wordt weinig verdovingsmedicatie gebruikt. De vrouwen lijden hier dus in verhouding heel wat meer pijn, en dat vaak onnodig. Het kind wordt hier na de geboorte niet op de buik gelegd, het wordt in een bak gelegd en vervolgens ziet de moeder haar kind pas na een paar uur. Omdat de vrouwen hier prenataal niet opgevolgd worden, zien we hier ook veel meer pathologie, wat resulteert in een hoger sterftecijfer van zowel moeder als kind. Het is soms frustrerend om onder andere deze dingen aan te zien zonder dat je er veel aan kunt veranderden. De taalbarrière is ook niet heel bevorderlijk hiervoor. We hebben ondertussen al wel wat Hindi woordjes geleerd, zodat we wel een beetje kunnen communiceren met de vrouw. Ze kennen hier absoluut geen wegwerpcultuur. Hier kunnen we in Nederland nog wat van leren! Handschoenen worden o.a. allemaal hergebruikt. Na gebruik moeten we eerst de handschoenen wassen, deze worden verzameld in een emmer, gesteriliseerd, gepoederd en dan weer gebruikt.
Tot nu toe hebben we een aantal bevallingen gedaan maar vooral ook veel bevallingen geassisteerd. We leren hier erg veel. Alleen blijkt dat we hier in de ‘verkeerde’ periode zijn. Het is namelijk voor dit ziekenhuis nu een erg rustige periode qua bevallingen en daarnaast zijn er ook nog zo’n 20 Indiase studenten die in twee weken 15 bevallingen gedaan moeten hebben. Het is dus ‘vechten’ om de bevallingen, dus wel balen! We hebben nu gelukkig een oplossing. 25 maart hopen we te vertrekken naar een ziekenhuis in Lucknow, de hoofdstad van Uttar Pradesh. Dit is een groot ziekenhuis met veel bevallingen en geen studenten, dus dat gaat helemaal goed komen! We vinden het alleen wel erg jammer om al deze lieve nonnen, verpleegkundigen en studenten te verlaten.
Ondertussen proberen we ook nog wat voor school te doen zoals het schrijven van onze scriptie en dagreflecties. Kortom we hoeven ons niet te vervelen en vermaken ons hier prima!
Liefs ons
Ps. Bedankt voor jullie reacties, leuk!
-
18 Maart 2011 - 10:54
Bertus:
Hei ladies. Leuk verslag, leuke en gesellige stijl. En het gaat goed met jullie zo te horen. Eten met de handen, voeten, boeren, winden en dat in groepsverband :-)
Geniet er maar lekker van! Groet B -
18 Maart 2011 - 10:56
Rineke:
Ha meiden,
Jullie hebben er weer een leuk, enthousiast verhaal van gemaakt!
'k Ben nu alweer benieuwd naar het volgende;-)
'k Vind het trouwens ook niet gek dat jullie zo goed bewaakt worden..ze zullen vast nooit eerder zo'n stel meiden gehad hebben daar;-D
Nou, heel veel succes verder..!
Liefs Rinus -
18 Maart 2011 - 11:46
Teunita:
Ha pareltjes!! ;-)
Tis een geweldig verhaal geworden, echt leuk om te lezen!!
Zo te horen voelen jullie je daar al heel thuis :-) Succes met alles!
Liefs Teuniet
-
18 Maart 2011 - 15:28
Els Hardeman:
Dag Gerieke en Woutera,
Wat mooi om jullie verhalen te lezen. Het is of ik er zelf weer lijfelijk ben. Jullie hebben die nonnen snel gewonnen hoor. Doe ze vooral de hartelijke groeten. Vonden ze de foto's nog leuk? Een hele goede tijd en ik kijk al weer uit naar jullie volgende verhaal
Een hartelijke groet -
18 Maart 2011 - 17:40
Karin:
He meiden!! Geweldig al die verhalen, ik zit er voor mijn gevoel bijna in!;) Leuk dat jullie het zo naar jullie zin hebben joh! De foto's zijn ook erg leuk om te zien! Heel veel suc6 en als ik een idee voor een overval op de bewakers heb... horen jullie van me;p
Liefs Karin -
19 Maart 2011 - 08:30
Ardjan En Trudie:
Hey Geriek en Wout,
Wat een verhalen.... :) Mooi dat jullie het daar zo naar jullie zin hebben! We hadden jullie graag zien galmen met de nonnen! Jammer dat er zo weinig werk is, hopen dat er in dat andere ziekenhuis wel meer te doen is! Maaar... we vrezen... dat jullie er niet veel beschaafder op worden wat de eetgewoontes betreft:)
Hey meiden geniet ervan, fijne tijd daar en succes met alle opdrachten e.d!
Groetjes broer en zus -
19 Maart 2011 - 10:32
Annebeth:
eeeyy wijfies :)
is egt leuk om dit te volgen
k hoop voor jullie dat jullie bij dat andere ziekenhuis meer bevallingen kunnen doen!!!!!
en suc6 met afscheid daar alvast :)
kuzz -
19 Maart 2011 - 11:27
Jacob:
Hey dames ;)
Ik merk dat jullie je wel vermaken... :) Dat boeren en smakken moet je toch niet heel vreemd voorkomen, Woutera? En over het praten met volle mond van Gerieke zullen we het maar niet hebben...
Suc6 nog ff,
Jac
PS Zitten die bewakers in de buurt? Anders moet je een poppenvorm van karton op de grond leggen ofzo en dan vanuit je raam dat ding omhoogtrekken (met een stuk touw ofzo)... Vallen ze al schreeuwend een stuk karton aan ;) -
19 Maart 2011 - 12:45
Tineke:
Ook wij volgen jullie op de voet...Als jullie het zo rustig hebben, laat dan het verhaal van sister Candida (heet ze naar een schimmel?) maar horen... -
19 Maart 2011 - 14:22
Reinanda:
Hoi meiden,
Leuk al die verhalen, ik heb heerlijk zitten te lachen achter de computer, zie het al helemaal voor me dat zingen! Enne...volgens mij kunnen jullie heel goed zelf iets verzinnen om die bewakers ertussen te nemen.
liefs Reinanda -
19 Maart 2011 - 14:27
Peter En Bets:
Hallo dames,
bedankt voor het uitgebreide verslag.
Het is zeer onderhoudend geschreven en geeft een duidelijk beeld van jullie werkzaamheden en belevenissen. De moeite waard voor een dagboek. Overigens zien de mensen, maar ook de gebouwen, er erg goed uit. Slim om in deze tijd van het jaar te gaan, nu het weer hier nogal wisselvallig is. Fijne tijd verder.
Groeten, Bets en Peter. Casey stuurt zelf wel een bericht. -
19 Maart 2011 - 19:00
Mama:
Woutera doe aub voorzichtig en haal geen rare dingen met de wachters. Ik Maak me echt een beetje zorgen over jullie,
Veel liefs van Iedereen -
23 Maart 2011 - 15:53
Berne:
Wat een kostelijk verhaal weer!;) En wat een mooie foto's! Alles ziet er wel keurig onderhouden uit zeg... Wat die eetgewoonten betreft: volgens mij is dit de ideale leefsituatie voor jullie :p Schitterend dat verhaal over jullie koorzang, ik zie het helemaal voor me... Trouwens, balen dat je nu net niet in de goede tijd daar zit wat het aantal bevallingen betreft, maar goed... Hopelijk is dat in dat andere ziekenhuis dan beter. In ieder geval hebben jullie het verder wel getroffen zo te horen ;) Geniet van ieder moment en ik hoop jullie gauw weer te spreken!
Liefs, Ben -
30 Maart 2011 - 08:39
Noortje:
HEEEY men meiden!! Zo te horen bevalt het jullie daar wel erg, ik ben echt super blij voor jullie, enkel jammer dat het nu net een rustige periode is daar! Ik heb jullie taak van neo nog niet kunnen afgeven in school omdat ik zelf stage heb, maar ik ga het maandag zeker binnenbrengen, dan moet ik toch op school zijn! Dikke kussen ladies en geniet er nog van! Hier is het slechter weer hoor :s! :)xxxxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
