Lucknow City
Door: GeriekeWoutera
Blijf op de hoogte en volg Gerieke en Woutéra
08 April 2011 | India, Lucknow
Hoi allemaal!
Hier weer een berichtje uit het ondertussen tropische India! Ja, de temperaturen beginnen hier serieus te stijgen... Maar goed we houden ons hoofd koel ;). Ondertussen zijn we al weer bijna twee weken in Lucknow, dus weer tijd voor een berichtje. Vanuit ons ‘rustige’ dorpje Mau zijn we terechtgekomen in Lucknow, de hoofdstad van Uttar Pradesh. Dat dit echt een grote stad is, is overduidelijk te merken. We worden hier namelijk overspoeld met een overdosis aan geluiden, waarbij de spoorlijn die net langs onze kamer loopt het toppunt vormt. Om de zoveel tijd komt hier namelijk een trein oorverdovend langs razen. Ja, geluidsbarrières kennen ze hier niet. In het begin zorgde dit dan ook voor de nodige verstoringen van onze nachtrust, maar intussen zijn we al aardig immuun geworden voor dit hoge percentage aan decibellen. We zullen waarschijnlijk aardig moeten wennen als we weer verkeren in ons rustige dorpje Ederveen!
Qua slaapruimte zijn we er hier enorm op vooruit gegaan. Onze kamer is ongeveer drie keer zo groot als ons kamertje in Mau. Maar wat betreft de sanitaire voorzieningen, dit is niet echt verbeterd. We hebben hier namelijk geen Europese toiletten. In het begin was dit wel even wennen maar ondertussen zijn we hier al aardig bedreven in ;). Toch moeten we eerlijk toegeven dat we wel toiletpapier hebben gekocht. Hier is dit niet echt gebruikelijk, men doet ‘het’ hier namelijk met behulp van water en de linkerhand. De linkerhand wordt hier dan ook als ‘onrein’ beschouwd. Daarnaast beschikken we hier niet over warm water, maar dit is wel te overzien omdat het hier steeds warmer wordt, de eerste minuten onder de douche zijn alleen vaak wel even doorbijten ;). Een ander verschil is dat we hier het rijk alleen hebben, dit in tegenstelling tot het overvolle guesthouse met alle verpleegkundigen in Mau. Ook hier beschikken we over een heerlijk dakterras. We zijn hier dan ook vaak te vinden, met name in de vroege ochtenduren en ’s middags na 5 uur als de temperaturen een beetje genormaliseerd zijn. We vinden het dan ook heerlijk om ’s avonds op het dakterras te genieten van een koud colaatje. Ondertussen zijn we dan ook experts in het verzinnen van redenen om te proosten. Voor de eerste keer tante worden was dan ook wel een hele speciale reden om afgelopen week even te genieten van een heerlijk koud colaatje met een kitkat, een zeer goede vervanging van een beschuit met muisjes :)! Maar het is toch wel jammer om niet even om het hoekje te kunnen kijken... Maar bij het bewonderen van een foto op de laptop straalt de trots ook wel van tante Gerieke’s gezicht ;).
Ondertussen zijn we al weer aardig ingeburgerd bij deze nonnen en in deze plaats. Vooral de eerste week merkten we wel dat alle veranderingen weer aardig wat energie kostten. Maar al met al bevalt het hier super goed, letterlijk en figuurlijk ;)! Het ziekenhuis hier ziet er goed uit! We zien toch wel een aantal verschillen tussen Mau, het platteland en het stedelijk gebied hier. We merken dit vooral aan het feit dat de mensen hier meer geschoold zijn. In Mau waren we verrast als een vrouw wat woorden Engels kon, hier kunnen de meeste mensen wel een paar woorden Engels, alhoewel alsnog zeer karig. Een ander verschil is dat de meeste mensen die hier bevallen prenataal opgevolgd zijn. We zien hier dan ook minder pathologie en meer ‘normale’ bevallingen. Naast deze verschillen waren we in Mau meer aangewezen op onze eigen kennis en vaardigheden. Dit integenstelling tot deze plaats, hier kunnen we veel bijleren van de Indiase gynaecologen. Dit resulteerde er wel in dat wij in het begin best wel moesten bewijzen dat we al ‘iets’ konden :). Maar we hebben de vuurdoop doorstaan en mogen nu zelfstandig bevallingen doen! Op het gebied van voorlichting gaat het er hier een stukje beter aan toe. Er wordt goede voorlichting verstrekt aan de patient. In Mau was hiervan totaal geen sprake, er werd daar totaal niets naar de vrouw toe gecommuniceerd, zelfs niet als het een keizersnede werd. Hoewel de zorg in veel verschillende opzichten beter is als in Mau, is hier nog steeds weinig oog voor een goede ondersteunende begeleiding van de vrouw. De vrouw wordt hier in principe alleen gelaten met haar pijn, zelfs haar partner en/of familieleden mogen hierbij niet aanwezig zijn. Tot het moment dat ze volledige ontsluiting heeft wordt ze aan haar lot overgelaten, daarna komen ze pas in actie... Zo zijn er nog wel meer frustrerende situaties te benoemen, maar hier gaan we verder niet op in. Naast bovengenoemde verschillen laat de electriciteitsvoorziening in dit ziekenhuis nog wel eens te wensen over. Het stroom valt hier namelijk ± om het uur wel een keertje uit. Aangezien barende vrouwen zich hier niets van aantrekken, resulteerde dit er al een keer in dat de bevalling in het donker plaatsvond. Het zaklampje op ons mobiel was hierbij een goede uitkomst!
Om zoveel mogelijk bevallingen te kunnen doen zijn we hier zeven dagen per week, 24 uur per dag ‘on call’! Dit ‘on call’ systeem werkt echter niet altijd even goed bij ons… Althans, dit zorgt voor de nodige komische situaties. Dit voornamelijk als wij in het nachtelijk uur, na een oproep, in alle haast, totaal gedesoriënteerd met witte slaaphoofden de verloskamers komen binnengestormd en vervolgens met een krakende stem de barende vrouw proberen aan te moedigen. We hebben het zo ook al gepresteerd om met onze kledij binnenste buiten op de verloskamers aan te komen. Dit leverde nogal wat starende blikken op die wij in de eerste instantie niet echt begrepen maar bij thuiskomst werd het ons duidelijk ;). Onze Hindische woordenschat groeit nog steeds gestaag. De toepassing hiervan tijdens de bevalling resulteerd er echter nogal eens in dat de vrouw precies het omgekeerde doet van wat je bedoeld. Dit aangezien wij soms woorden proberen te gebruiken die we de verloskundigen hier veelvuldig horen zeggen. Maar daar deze helaas zeer veel op elkaar lijken, resulteerd dit er o.a. wel eens in dat een barende vrouw zich in topsnelheid naar boven in het bed schuift in plaats van naar beneden. Waarbij onze Hindische collega’s ons met een verborgen grijns staan te observeren en ons uiteindelijk te hulp schieten.
Het is trouwens een specialiteit van de Indiase mensen dat ze je enorm goed kunnen observeren. Als wij bijvoorbeeld onze maaltijd aan het verorberen zijn, kijken minimaal zo’n 15 paar ogen (van de nonnen) onbeschaamd in onze richting. Naast deze specialiteit zijn ze hier ook zeer vrijpostig in het stellen van vragen. Ze zijn er ondertussen dan ook achter hoe vaak wij ons wassen per week, welke lotion wij gebruiken etc. Daarnaast zijn ze er ondertussen ook al achter dat Gerieke geen boyfriend heeft en Woutéra wel. De nonnen hier zijn zeer verblijd met het eerstgenoemde feit, herhaaldelijke malen hebben ze haar dan ook uitgenodigd om ook maar non te worden: ‘Please, you can join in our convent’. Maar er lopen hier zoveel knapperds rond dat Gerieke hier toch maar vanaf ziet ;).
Afgelopen week zijn we vereerd met hoog bezoek. Helaas waren we niet aanwezig toen dit bezoekje plaats vond. In de eerste instantie dachten we dat er een aantal inbrekers langsgeweest waren, maar middels pootafdrukken op onze bedden hebben we de differentiaal diagnose kunnen stellen dat het apen waren geweest! Onze kamerdeur wordt vanaf nu dan ook hermetisch afgesloten ;). Helaas worden we hier nog wel vergezeld met een ander, een iets kleiner formaat diertje, namelijk een overdosis aan mieren. Helaas hebben we hier geen mierenlokdoosjes…
Naast all onze stories zijn we ook wel heel benieuwd hoe het met jullie allemaal gaat in ons geliefde kikkerlandje! Beginnen de temperaturen al een beetje te stijgen en komt het groen al een beetje aan de bomen? Nog zeven weken en dan hopen wij ook weer mee te kunnen genieten van de gematigde temperaturen in Nederland!
Liefs ons
Hier weer een berichtje uit het ondertussen tropische India! Ja, de temperaturen beginnen hier serieus te stijgen... Maar goed we houden ons hoofd koel ;). Ondertussen zijn we al weer bijna twee weken in Lucknow, dus weer tijd voor een berichtje. Vanuit ons ‘rustige’ dorpje Mau zijn we terechtgekomen in Lucknow, de hoofdstad van Uttar Pradesh. Dat dit echt een grote stad is, is overduidelijk te merken. We worden hier namelijk overspoeld met een overdosis aan geluiden, waarbij de spoorlijn die net langs onze kamer loopt het toppunt vormt. Om de zoveel tijd komt hier namelijk een trein oorverdovend langs razen. Ja, geluidsbarrières kennen ze hier niet. In het begin zorgde dit dan ook voor de nodige verstoringen van onze nachtrust, maar intussen zijn we al aardig immuun geworden voor dit hoge percentage aan decibellen. We zullen waarschijnlijk aardig moeten wennen als we weer verkeren in ons rustige dorpje Ederveen!
Qua slaapruimte zijn we er hier enorm op vooruit gegaan. Onze kamer is ongeveer drie keer zo groot als ons kamertje in Mau. Maar wat betreft de sanitaire voorzieningen, dit is niet echt verbeterd. We hebben hier namelijk geen Europese toiletten. In het begin was dit wel even wennen maar ondertussen zijn we hier al aardig bedreven in ;). Toch moeten we eerlijk toegeven dat we wel toiletpapier hebben gekocht. Hier is dit niet echt gebruikelijk, men doet ‘het’ hier namelijk met behulp van water en de linkerhand. De linkerhand wordt hier dan ook als ‘onrein’ beschouwd. Daarnaast beschikken we hier niet over warm water, maar dit is wel te overzien omdat het hier steeds warmer wordt, de eerste minuten onder de douche zijn alleen vaak wel even doorbijten ;). Een ander verschil is dat we hier het rijk alleen hebben, dit in tegenstelling tot het overvolle guesthouse met alle verpleegkundigen in Mau. Ook hier beschikken we over een heerlijk dakterras. We zijn hier dan ook vaak te vinden, met name in de vroege ochtenduren en ’s middags na 5 uur als de temperaturen een beetje genormaliseerd zijn. We vinden het dan ook heerlijk om ’s avonds op het dakterras te genieten van een koud colaatje. Ondertussen zijn we dan ook experts in het verzinnen van redenen om te proosten. Voor de eerste keer tante worden was dan ook wel een hele speciale reden om afgelopen week even te genieten van een heerlijk koud colaatje met een kitkat, een zeer goede vervanging van een beschuit met muisjes :)! Maar het is toch wel jammer om niet even om het hoekje te kunnen kijken... Maar bij het bewonderen van een foto op de laptop straalt de trots ook wel van tante Gerieke’s gezicht ;).
Ondertussen zijn we al weer aardig ingeburgerd bij deze nonnen en in deze plaats. Vooral de eerste week merkten we wel dat alle veranderingen weer aardig wat energie kostten. Maar al met al bevalt het hier super goed, letterlijk en figuurlijk ;)! Het ziekenhuis hier ziet er goed uit! We zien toch wel een aantal verschillen tussen Mau, het platteland en het stedelijk gebied hier. We merken dit vooral aan het feit dat de mensen hier meer geschoold zijn. In Mau waren we verrast als een vrouw wat woorden Engels kon, hier kunnen de meeste mensen wel een paar woorden Engels, alhoewel alsnog zeer karig. Een ander verschil is dat de meeste mensen die hier bevallen prenataal opgevolgd zijn. We zien hier dan ook minder pathologie en meer ‘normale’ bevallingen. Naast deze verschillen waren we in Mau meer aangewezen op onze eigen kennis en vaardigheden. Dit integenstelling tot deze plaats, hier kunnen we veel bijleren van de Indiase gynaecologen. Dit resulteerde er wel in dat wij in het begin best wel moesten bewijzen dat we al ‘iets’ konden :). Maar we hebben de vuurdoop doorstaan en mogen nu zelfstandig bevallingen doen! Op het gebied van voorlichting gaat het er hier een stukje beter aan toe. Er wordt goede voorlichting verstrekt aan de patient. In Mau was hiervan totaal geen sprake, er werd daar totaal niets naar de vrouw toe gecommuniceerd, zelfs niet als het een keizersnede werd. Hoewel de zorg in veel verschillende opzichten beter is als in Mau, is hier nog steeds weinig oog voor een goede ondersteunende begeleiding van de vrouw. De vrouw wordt hier in principe alleen gelaten met haar pijn, zelfs haar partner en/of familieleden mogen hierbij niet aanwezig zijn. Tot het moment dat ze volledige ontsluiting heeft wordt ze aan haar lot overgelaten, daarna komen ze pas in actie... Zo zijn er nog wel meer frustrerende situaties te benoemen, maar hier gaan we verder niet op in. Naast bovengenoemde verschillen laat de electriciteitsvoorziening in dit ziekenhuis nog wel eens te wensen over. Het stroom valt hier namelijk ± om het uur wel een keertje uit. Aangezien barende vrouwen zich hier niets van aantrekken, resulteerde dit er al een keer in dat de bevalling in het donker plaatsvond. Het zaklampje op ons mobiel was hierbij een goede uitkomst!
Om zoveel mogelijk bevallingen te kunnen doen zijn we hier zeven dagen per week, 24 uur per dag ‘on call’! Dit ‘on call’ systeem werkt echter niet altijd even goed bij ons… Althans, dit zorgt voor de nodige komische situaties. Dit voornamelijk als wij in het nachtelijk uur, na een oproep, in alle haast, totaal gedesoriënteerd met witte slaaphoofden de verloskamers komen binnengestormd en vervolgens met een krakende stem de barende vrouw proberen aan te moedigen. We hebben het zo ook al gepresteerd om met onze kledij binnenste buiten op de verloskamers aan te komen. Dit leverde nogal wat starende blikken op die wij in de eerste instantie niet echt begrepen maar bij thuiskomst werd het ons duidelijk ;). Onze Hindische woordenschat groeit nog steeds gestaag. De toepassing hiervan tijdens de bevalling resulteerd er echter nogal eens in dat de vrouw precies het omgekeerde doet van wat je bedoeld. Dit aangezien wij soms woorden proberen te gebruiken die we de verloskundigen hier veelvuldig horen zeggen. Maar daar deze helaas zeer veel op elkaar lijken, resulteerd dit er o.a. wel eens in dat een barende vrouw zich in topsnelheid naar boven in het bed schuift in plaats van naar beneden. Waarbij onze Hindische collega’s ons met een verborgen grijns staan te observeren en ons uiteindelijk te hulp schieten.
Het is trouwens een specialiteit van de Indiase mensen dat ze je enorm goed kunnen observeren. Als wij bijvoorbeeld onze maaltijd aan het verorberen zijn, kijken minimaal zo’n 15 paar ogen (van de nonnen) onbeschaamd in onze richting. Naast deze specialiteit zijn ze hier ook zeer vrijpostig in het stellen van vragen. Ze zijn er ondertussen dan ook achter hoe vaak wij ons wassen per week, welke lotion wij gebruiken etc. Daarnaast zijn ze er ondertussen ook al achter dat Gerieke geen boyfriend heeft en Woutéra wel. De nonnen hier zijn zeer verblijd met het eerstgenoemde feit, herhaaldelijke malen hebben ze haar dan ook uitgenodigd om ook maar non te worden: ‘Please, you can join in our convent’. Maar er lopen hier zoveel knapperds rond dat Gerieke hier toch maar vanaf ziet ;).
Afgelopen week zijn we vereerd met hoog bezoek. Helaas waren we niet aanwezig toen dit bezoekje plaats vond. In de eerste instantie dachten we dat er een aantal inbrekers langsgeweest waren, maar middels pootafdrukken op onze bedden hebben we de differentiaal diagnose kunnen stellen dat het apen waren geweest! Onze kamerdeur wordt vanaf nu dan ook hermetisch afgesloten ;). Helaas worden we hier nog wel vergezeld met een ander, een iets kleiner formaat diertje, namelijk een overdosis aan mieren. Helaas hebben we hier geen mierenlokdoosjes…
Naast all onze stories zijn we ook wel heel benieuwd hoe het met jullie allemaal gaat in ons geliefde kikkerlandje! Beginnen de temperaturen al een beetje te stijgen en komt het groen al een beetje aan de bomen? Nog zeven weken en dan hopen wij ook weer mee te kunnen genieten van de gematigde temperaturen in Nederland!
Liefs ons
-
08 April 2011 - 10:04
Rineke:
Ha meiden,
Leuk om weer wat van jullie belevenissen te horen..
Jullie houden er leuke huisdieren op na zeg!!;-)
En jij gefeliciteerd met je neefje, 'tante' Gerieke..klinkt best goed hé?!
Succes verder!
Liefs van Rineke
-
08 April 2011 - 14:05
Henrike:
meiden!!
wat gaaf weer zeg jullie enthousiaste verhalen..!
hihi.. wat'n onverwachts bezoek!!jammer voor ze dat jullie net niet thuis waren, maar wel leuk dat ze een ''potige groet'' hebben achtergelaten..!:)
ennuh tante geriek, gefeliciteerd hé!!
is zeker een colaatje + kitkat waard..!;)
nou succes verder hé met de indiaantjes op de wereld helpen! en.. breng de barende vrouwen maar nie al te veel van de wijs met jullie Hindische woordenschat..;)
liefs, riekj
-
08 April 2011 - 18:32
Fam De Kruijff:
hoi woutera leuk dat je doormiddel van dit reis verslag ons op de hoogte houd van jullie belevenissen.
succes met al je ervaringen
hier genieten wij ook op en top van het heerlijke weer
groeten aan gerieke
liefs fam de kruijff -
09 April 2011 - 09:16
Berne:
Dag dames...
Wat een belevenissen weer... Fijn dat jullie nu meer bevallingen kunnen doen, super! Die douche en toilet doen me aan Oekraïne denken, ik weet precies hoe het voelt, heel begrijpelijk dat je toiletpapier hebt gehaald ;)
Die apen... wat een story! Tja, soort zoekt soort natuurlijk :p
Geriek, vanaf deze plaats alvast heel hartelijk gefeliciteerd met je neefje, echt super leuk!!! Ik hoop volgende week nog wel ff te phonen...
Jullie vroegen nog naar de tempeaturen hier... Nou, het is hier inmiddels ook heerlijk lenteweer!!! Al een paar dagen tussen de 15-20 graden, echt genieten dus!!!
Liefs -
09 April 2011 - 13:06
Bets En Peter:
Leuk om weer wat van jullie te horen/lezen. Ook de foto's geven een indruk van het land, maar; stuur nu eens een foto, waar je zelf herkenbaar opstaat met een monument van India. Hebben we tenminste een bewijs dat jullie daar echt zijn?!
Tot spoedig schrijven en alweer tot de volgende maand >tot ziens<
Groetjes: P&B -
09 April 2011 - 14:21
Hans, Anne- En Julia:
Hoi Gerieke en Woutera,
Leuk om jullie belevenissen te lezen.
Veel succes verder, geniet er van!!
Groetjes van ons -
12 April 2011 - 13:11
Aris:
Die apen zullen wel op de kitkats afkomen. Wel dom dat ze hun voeten niet even hadden gewassen in de mooie douche.
En, hebben jullie nog een kleermaker opgezocht om die indiase kleren voor jullie op maat te maken? Die schijnen niet zo duur te zijn. -
12 April 2011 - 17:51
Ria Bruijn:
Hey Gerieke en Woutera (alias de Hendrika's),
Zeer leuk om jullie verhalen te volgen! En vooral superleuk te lezen dat jullie het goed stellen en dat jullie genieten van de culturele verschillen (maar toch ook wel weer verlangen naar het rustige Nederland / Belgenlandje). Hier komen inderdaad aan alle bomen blaadjes en het onkruid schiet de laatste dagen enorm uit (geweldig taakje voor tijdens de paasvakantie dus :) )
Hou jullie goed! zet veel mooie kindjes op de wereld en leer enorm veel bij! Tot ziens, we denken aan jullie! Ria -
13 April 2011 - 19:54
Cornelis:
?
Na een lange dag kom ik thuis en werk m'n mail weg. Tot mijn grote vreugde stond er een mail van jullie in met een nieuw verslag. Alles uit m'n handen laten vallen en eerst jullie verhaal gelezen. Daar knapt een mens van op.
Het doet me deugd dat Gerieke daar knapperds gezien heeft waar ze het mee aan wil gaan leggen. Wie weet komt ze met een chocoladereep thuis :-). Een colaatje en een kitkat. Ik vraag me af wat die kitkat is :-)
Ik heb zojuist de zaklamp-app op m'n telefoon gedownload zodat ik vannacht de verloskundige kan bijlichten als Mieke eindelijk gaat bevallen en de stroom onverhoopt uitvalt.
En dan die apen. Wat gezellig. Ik heb eens in Ethiopië met een groepje mensen rugtassen laten rondslingeren in een park en toen we terugkwamen hadden de apen die meester gemaakt omdat er zulk lekker fruit in zat. Wat een bende kunnen die beesten er van maken. Beestenboel noemen ze dat geloof ik. Nou, dat zal het wel geweest zijn op jullie kamer.
Fijn om te lezen dat jullie daar nuttig kunnen zijn! Echt klasse!
Hier in Nederland is het echt lente. We genieten enorm van de prachtige natuur. Onbegrijpelijk toch hoe alles elk jaar opnieuw tot bloei komt!
Is de religie daar volledig Hindoe? Of kom je er ook Christenen tegen? Hebben jullie b.v. zondag kerk?
De kinderen worden wel wat ongeduldig omdat ze al zo lang op de baby hebben moeten wachten en die er nu nog niet uit wil komen....
Groetjes van ons allemaal! -
26 April 2011 - 14:23
Tante Corrie:
Wat leuk om te lezen allemaal. Jullie hebben wel schrijftalent! Komt er alweer bijna een nieuw verslag? Hebben jullie ook Pasen en Goede Vrijdag gehad?
Hartelijke groeten van tante Corrie -
28 April 2011 - 16:37
Lizette Van Wessel:
Meiden!
Wat een verhalen en belevenissen. Jullie maken me jaloers en meer enthousiast om over 2jaar daar ook heen te gaan:D!
Trouwens, ik heb jullie mail gehad hoor,dus ik ga maar eens hard bellen:D!
Doen jullie voorzichtig!? Succes!
Liefs, vanuit Belgium
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
